KNjIŽEVNA KRITIKA - KNjIŽEVNA ISTORIOGRAFIJA

Pavle Popović(1868 - 1939 bio je srpski akademik, profesor i rektor Univerziteta u Beogradu i znameniti istoričar književnosti. Kao jedan od najuticajnijih srpskih filologa i urednik Srpskog književnog glasnika, osnovao je i Društvo za srpski jezik i književnost, a obavljao je i dužnost predsednika Srpske književne zadruge. Za vreme Prvog svetskog rata, kao član Jugoslovenskog odbora, u Londonu se veoma patriotski i politički angažovao. U Engleskoj je i napisao svoje poznato delo Jugoslovenska književnost, koje je 1918. godine objavljeno u Kembridžu. U tom prvom izdanju zastupao, ne svoj stav,već ideje Jugoslovenskog odbora, ideje države u čijem osnivanju se i sam istakao, a prema kojima njen troimen narod (Srbi, Hrvati i Slovenci) ima jednu zajedničku književnost. Svoja predavanja o srpskoj književnosti, Pavle Popović je započeo još 1904., kao profesor beogradskog Filozofskog fakulteta, da bi mu se iduće godine pridružio Jovan Skerlić. Do Skerlićeve smrti (1914), zajedno su predavali srpsku književnost, tako što je Popović pripadala narodna, srednjovekovna i dubrovačka književnost, a Skerliću novija. Ipak, ideja o samobitnosti srpske književnosti bila je pretežna u književno-istorijskim shvatanjima Pavla Popovića. Pregled srpske književnosti, objavljen 1909., i kasnijih desetak izdanja, doneli su Popoviću veliki ugled. Ovo izdanje Sabranih dela Pavla Popovića, pored Pregleda Srpske književnosti, sadrži još jedanaest knjiga: Stara srpska književnost; Narodna književnost; Dubrovačke studije; Nova književnost I; Nova književnost II; Milovan Vidaković; O Njegošu; Jugoslovenska književnost; Književna kritika - književna istoriografija; Iz dnevnika; Književni istoričar Pavle Popović.